ထီေပါက္ရင္၊ ေငြရရင္ ရုတ္တရက္ခ်မ္းသာသြားခဲ့ရင္

              “က်န္းက်န္း မာမာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ ကာဆီးမည္… လူမြဲေတြက သေ႒းျဖစ္မည္၊ မေႏွးျဖစ္ေတာ့မည္” ဆိုတဲ့ တို႕နဂါးနီ သီခ်င္းကို လူတုိင္းနီးပါး ၾကားဖူးၾကမွာပါ။  အဲ့ဒါနဲ႕ တြဲျမင္မိတာက လက္တြန္းလွည္း ထီဆုိင္ေလးေတြ။  ထီဆုိင္ေတြနဲ႕ ဒီသီခ်င္းတြဲဖြင့္တာကေတာ့ နားလည္ရ အေတာ္ခက္သည္။  နဂါးနီသီခ်င္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူေတြ ထီးမ်ားမ်ားလွိမ့္ထိုး ကံေကာင္းလို႕ ထီမ်ားေပါက္ခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။  ထီေပါက္ရင္ ေငြရရင္ ရုတ္တရက္ခ်မ္းသာသြားခဲ့ရင္… ဘာလုပ္မွာလဲ? တိုက္ၾကီးၾကီးမွာ ေနမွာလား၊ ကားအေကာင္းစားေတြ ၀ယ္မွာလား… ပလက္တီနမ္ လက္မလံုးေလာက္ ဆြဲၾကိဳးၾကီးဆြဲမွာလား?  သို႕ေပမယ့္ ႏုိင္ငံသားတုိင္း ခ်မ္းသာသြားဖို႕က လူတုိင္း ထီမေပါက္ႏုိင္၊  ဒီေတာ့ ထီေပါက္ရင္၊ ေငြရရင္၊ ရုတ္တရက္ ခ်မ္းသာသြားဖို႕ဆိုတာ သန္း ၆၀ ပံု ၁ ပံုသာ အခြင့္အေရးရွိသည္။

          ခုဒီမိုကေရစီရျပီးေတာ့လည္း ဆင္းရဲ႕မႈ႕ ပေပ်ာက္ေရး စီမံခ်က္ဆိုျပီး သမၼတၾကီး မၾကာ မၾကာထည့္သြင္း ေျပာတာလည္း ၾကားဖူးပါရဲ႕။  သို႕ေပမယ့္ ဆင္းရဲမႈ႕ ပေပ်ာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။  လုပ္သားတုိင္းရဲ႕ ၀င္ေငြ တက္လာေအာင္လုပ္မယ္။  ဒါလည္း နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ။  သို႕ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ ဘာေတြ ဆင္းရဲေနလည္းဆိုတာကိုပါ။  ဆင္းရဲျခင္းကို ဘာနဲ႕တုိင္းတာသလဲ… ေငြေၾကးနဲ႕ တုိင္းတာလား။  အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။  ေငြေၾကးဟာ ဓန အင္အားကိုျပသနဲ႕ အထင္ရွားဆံုး ျပယုဒ္တစ္ခု။  ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေငြေၾကးကို ဘာေတြနဲ႕ ဖလွယ္ယူလဲ?  တိုင္းျပည္တစ္ခု ခ်မ္းသာလာဖို႕ဆိုတာက အျခားတုိင္းျပည္က ေငြ၊ ေငြနဲ႕ ဖလွယ္လို႕ရတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲကို မ်ားမ်ား စီး၀င္လာေအာင္ လုပ္ေတာ့မွ တုိင္းျပည္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူေတြလည္း ခ်မ္းသာလာမယ္။  ဒီေတာ့ ဒီလို စီး၀င္မႈ႕လမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္ကေန ရႏုိင္သလဲ? ထုတ္ကုန္နဲ႕လား၊ ကုန္သြယ္မႈ႕နဲ႕လား၊ လူ႕စြမ္းအား အရင္းအျမစ္နဲ႕လား၊ ခရီးသြား လုပ္ငန္းကေနျပီးေတာ့လား၊ လက္ညိႈးထိုးျပီး ငါ ဒါလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ျပီး အိတ္ထဲထည့္တဲ့ လက္ညိႈးထိုး ပညာရပ္နဲ႕လား။  လက္ညိႈးထိုးရင္ ေရျဖစ္ေလာက္တဲ့ တန္ခိုးနဲ႕ ျပည္စံုတဲ့ လူေတြ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မရွိတာေသခ်ာတယ္။  ဒီေတာ့ လက္ညိႈးထိုး ပညာရပ္နဲ႕ေတာ့ တုိင္းျပည္ၾကီးကို ဓနအင္အား ေတာင့္တင္းလာေအာင္ လုပ္လို႕ မရဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။  ဒီေတာ့ ေငြေၾကးရဲ႕ ၀င္ေငြစီး၀င္လာမယ့္ လမ္းေၾကာင္းေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာေတြ ဆင္းရဲေနလဲဆိုတာကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႕ လိုအပ္လာတယ္ လို႕ ကြ်န္ေတာ္က ျမင္မိပါတယ္။ 

          ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္ျပန္ရရင္ မရွိတာ၊ မသိတာ ျဖစ္ပါတယ္။  ဒီအထဲမွာ မသိတာက ပိုျပီး အေရးၾကီးပါတယ္။  မသိတဲ့ အရာေတြကို သိလာေအာင္ အရင္ လုပ္ရမယ္။  သိလာေအာင္လုပ္ဖို႕က ေအာက္ေျခမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ေသခ်ာသိေအာင္လုပ္ရမယ္၊ ဗဟုသုတ မ်ားမ်ားလိုတယ္၊ ၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြလိုအပ္တယ္။  သိလာေတာ့မွ ငါတို႕မွာ ဘာေတြ မရွိဘူးဆိုတာကို ေတြ႕လာမယ္။  ဒါေတြကို ရွိလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကုိ ေတြးလာမယ္၊  ေတြးျပီးေတာ့ လက္ေတြ႕ ျဖစ္လာႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြ စဥ္းစားလာမယ္။  ပူးေပါင္း စဥ္းစားၾကျပီးေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ အရာကို ရရွိေအာင္ ၾကံေဆာင္လာၾကမယ္။  ဒီကေနျပီးေတာ့ လိုခ်င္တာကို ရမယ္။  ဒါဟာ ျဖစ္စဥ္ စက္၀ိုင္းတစ္ခုပါ။  ဒါဟာ ေရွာင္လႊဲလို႕ မရတဲ့ ဥပေဒသ တစ္ခုပါ။  ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လႊတ္ေတာ္ၾကီးမွာလည္း အဲ့ဒီ အဓိကက်တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး၊ ေလထဲမွာတင္ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြ ေပ်ာက္မသြားပဲ  လက္ေတြ႕ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္က ျမင္မိတယ္။  လႊတ္ေတာ္ဟာ ႏုနယ္ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီအတြက္ ျပင္ဆင္မႈ႕ေတြ၊ ႏုိင္ငံသားေတြကို ခ်ျပတဲ့ စီမံကိန္းေတြကို ျမင္ခ်င္လွပါသည္။  ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႕ ထီဆုၾကီး ထေပါက္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။  ပိုမို လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးခြင့္ေတြ ႏုိင္ငံသားတုိင္းမွာ ရွိလာတယ္၊ ဒီကေနျပီးေတာ့ ပိုမို ေကာင္းမြန္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြကို လုပ္ႏုိင္ခြင့္ေတြရလာမယ္။  ဒီကေနျပီးေတာ့ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ရရွိမႈ႕အခြင့္အလမ္းေတြ ျမင့္မားလာမယ္၊ ဒီကေနျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း ၀င္ေငြျမင့္မားလာမယ္။  ဒီလိုမ်ိဳး စတင္ရမွာေပါ့ေလ။

          ေနာက္တစ္ခုက ႏုိင္ငံတစ္ခု တိုးတက္ဖို႕၊ ဆင္းရဲျခင္းက လြတ္ကင္းဖို႕ဟာ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း ေပၚမွာလည္း အမ်ားၾကီး တည္မွီေနတယ္။  ဥေရာပမွာ စီးပြားေရးက်တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ဥေရာပက လူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာၾကည့္ေတာ သူတို႕ရဲ႕ အျမင္ေတြထဲက အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ အားမရတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။  အဓိကကေတာ့ သူတို႕ႏုိင္ငံမွာ အစိုးရရဲ႕ အေထာက္အပံဟာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈ႕ေရး ေတြကစလို႕ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေနေအာင္ စီမံေပးထားတဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြဟာ အလုပ္ကို ေသခ်ာ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလို႕ဆိုပါတယ္။  ေသခ်ာပါတယ္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ ေဆြးေႏြးမႈ႕ေတြ လုိအပ္တယ္၊ ဒီအတြက္ စကားေတြ မ်ားမ်ား ေျပာၾကရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႕လည္းလိုအပ္တယ္။  စကားေတြပဲ လွိမ့္ေျပာျပီးေတာ့ လက္ေတြ မလုပ္ရင္ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။  ထမင္းစားဖို႕အတြက္ အနည္းဆံုးေတာ့ ထမင္းအိုးမီး ခလုပ္ကို ပလပ္ေပါက္ထဲထည့္၊ ဆန္ေဆး၊ ေရထည့္ မီးခလုပ္ႏွိပ္ျပီး ထမင္းခ်က္ရတာပဲေလ။  ဒါကိုမွ မိသားစု တစ္ခုထဲမွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ရင္၊ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ေျပာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ လက္ညိႈးေတြထိုး ေနရင္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ စားစရာ ထမင္း မရွိဘူးေပါ့။ 

          တိုးတက္ဖို႕ အားယူေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္လႊဲႏုိင္ဖို႕ အေရးၾကီးလွပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခုက ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပါ။  ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခခံ လူတန္းစားအလႊာမွာ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕စား တဲ့ေန႕ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနၾကရတယ္ေပါ့။  ကြ်န္ေတာ္ အထူးသျဖင့္ဆိုလိုတာက လူငယ္ေလးေတြပါ။  အထူးသျဖင့္ ပညာရွာျပီးလို႕ အလုပ္ခြင္၀င္ၾကမယ့္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုတာပါ။        အလုပ္လုပ္ရင္ ၀င္ေငြရရွိပါတယ္။  ေန႕စဥ္ အသံုးစရိတ္မွာ ထြက္ေငြရွိပါတယ္။  မခန္႕မွန္းႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာ မျဖစ္မေန သံုးရမယ့္ ေငြရွိပါတယ္။ ဥပမာ - အေရးေပၚ ေဆးရံုတက္ရတာမ်ိဳးေပါ့။  ဒါကို မွ်တာေအာင္ သံုးမွ ဖူလံုမႈ႕ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားရမွာပါ။  ေနာက္တစ္ခုက အသက္အရြယ္ရဲ႕ အပိုင္းအျခားကို ခြဲျခားဖို႕လိုပါတယ္။  အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀င္ေငြရရွိျပီး အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တဲ့တစ္ေန႕အတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခုက ၀င္ေငြရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ခြဲျခားတတ္ဖို႕ အေရးၾကီးပါတယ္။  ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေငြကို ဘယ္ေတာ့မွ စုေဆာင္းမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။  စုေဆာင္းတယ္ဆိုကတာလည္း ေငြေတြကို လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားတာကို မဆိုလိုပါဘူး။  ခိုင္မာတဲ့ ရင္းႏွီျမႈပ္ႏွံမႈ႕ေတြနဲ႕ အသြင္ေျပာင္းထားႏုိင္ပါတယ္။  ဒါဟာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းၾကီးျမင့္လာမႈ႕ကိုလည္း ကာကြယ္ေပးႏုိင္တဲ့ စုေဆာင္းမႈ႕ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခုက မရွိမျဖစ္မ၀ယ္ယူလို႕ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ၀ယ္ယူသင့္တဲ့ အခ်ိန္ကို သိရွိသင့္ပါတယ္။  ငါဟာ ဒီပစၥည္းကိုမွ မ၀ယ္ရင္၊ ဒီပစၥည္း မရွိရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။  ဘာမွ မျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ဒီပစၥည္းဟာ မလုိအပ္ဘူးေပါ့။  ဒီအတြက္ ငါ့၀င္ေငြရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ဘယ္ေလာက္ကို သံုးရမလဲ?  ကိုယ့္အတြက္ သံုးစြဲရမယ့္ အတုိင္းအတာပမာဏအတြင္းမွာ လံုေလာက္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ၀ယ္ေပါ့။  သံုးစြဲသင့္တဲ့ အတုိင္းအတာထက္ ေက်ာ္လြန္ေနရင္ေတာ့ မ၀ယ္နဲ႕ေပါ့။  ေနာက္တစ္ခုက ၀ယ္ယူမယ့္ ပစၥည္းရဲ႕ သက္တမ္း၊ ဒီပစၥည္းကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသံုးလို႕ရမလဲ၊ ေပးရတဲ့ ေငြနဲ႕ တန္ရဲ႕လား? ဒါမ်ိဳးေလးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္သည္။  ဒီလိုမွ မစုေဆာင္းမိရင္ ဖူလံုနဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။  ထုိႏုိင္ငံသားေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံဟာလည္း ဖူလံုတဲ့ ႏုိင္ငံ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။  ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တိုးတက္မႈ႕လိႈင္း မွာေရးခဲ့သလိုပဲ ေနာက္ပိုင္း ေပၚလာမယ့္ ခရက္ဒစ္ကဒ္ စနစ္ေတြအတြက္လည္း အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္မိပါတယ္။

          ဒီေတာ့ ေငြဆိုတာက လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္လည္း ထီေပါက္လို႕ အလံုးလိုက္ၾကီးရလည္း စီမံခန္႕ခြဲမႈ႕မရွိရင္ ထြက္ေငြစီးေၾကာင္းေအာက္မွာ ေရထဲကို ထည့္လိုက္တဲ့ ဆားလိုပါပဲ။  ေငြရဖို႕ဟာ ေငြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။  စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစိုးရ၀န္ထမ္း၊ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲမႈ႕အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါလို႕ ကြ်န္ေတာ္က ျမင္ပါတယ္။